8/3 Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας: Να σέβεστε εκείνες τις γυναίκες που παλεύουν στη ζωή

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σήμερα και το #360blog  φιλοξενεί αφιέρωμα σε 3 γυναίκες, που η κάθε μια από το δικό της μετερίζι, αποτελεί πρότυπο γυναίκας για όλους μας!

Η Ζωή Ψαρρά – Παπαγεωργίου είναι εκπρόσωπος του Ιδρύματος Παπαγεωργίου και αντιπρόεδρος του εθελοντικού συλλόγου «Αντηρίδας», που ξεκίνησε τη δράση του στις αρχές του 2011 και μέχρι σήμερα στηρίζει τις λειτουργίες και τις ανάγκες του Νοσοκομείου Παπαγεωργίου, τους ασθενείς και τους ανθρώπους τους, αλλά και τους εργαζόμενους στο Νοσοκομείο. 

«Η Αντηρίδα δημιουργήθηκε πριν από δέκα χρόνια και ήταν ιδέα μια ομάδας ανθρώπων που ζούσαν στο Νοσοκομείο και έβλεπαν τα προβλήματα τόσο των ασθενών, όσο και των συνοδών τους. Αποφασίσαμε να οργανώσουμε μια μικρή ομάδα στην αρχή και στη συνέχεια είχαμε περισσότερες συμμετοχές. Αυτό απαιτεί πολλή δουλειά αλλά και πολλή φροντίδα .

Αυτή τη χρονιά λόγω της κατάστασης που βιώνουμε οι περισσότεροι εθελοντές είναι ανενεργοί, αλλά έχουν δώσει βαρύτητα στη δημιουργία και προσφορά πακέτων πρώτης ανάγκης για τους ασθενείς που τα χρειάζονται καθώς λόγω πανδημίας η εισαγωγή τους στο Νοσοκομείο γίνεται χωρίς συνοδό.

Το όραμα της Αντηρίδας διατηρείται ζωντανό, γιατί οι άνθρωποι που το στηρίζουν έχουν ακόμη την ίδια αγάπη και την ίδια ευαισθησία. Η αγάπη για τον συνάνθρωπο είναι κινητήριος δύναμη .

Επειδή εγώ προέρχομαι από Μικρασιατική οικογένεια, οικογένεια προσφύγων, έχοντας δει τις εικόνες από νωρίς και έχοντας ζήσει τις ανάγκες των ανθρώπων, η αλληλεγγύη και η προσφορά μου δίνουν δύναμη. Δημιουργείται ένα αίσθημα ευθύνης προς τους άλλους όπου δεν έχει σημασία, εάν είναι συγγενής ή φίλος, αλλά για τον οποιοδήποτε συνάνθρωπο», επισήμανε η κα Ψαρρά.

Η Άρτεμις Διαλυνά , κορη του γνωστού δικηγόρου Νίκου Διαλυνά, είναι πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών και της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, κάτοχος Μεταπτυχιακού Προγράμματος Εξειδίκευσης του Τομέα Ποινικών και Εγκληματολογικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με εξειδικεύσεις στα εγκλήματα τιμής, στο δίκαιο προσωπικών δεδομένων, τα δικαιώματα του κατηγορουμένου στην προδικασία, το Ιατρικό Δίκαιο ιδιαίτερα σε περιπτώσεις ιατρικής αμέλειας, ενώ σε ερευνητικό επίπεδο έχει ασχοληθεί με την τεχνητή νοημοσύνη. Εργάζεται ως δικηγόρος, αναλαμβάνοντας υποθέσεις που καλύπτουν όλο το φάσμα του ποινικού δικαίου και του αστικού δικαίου. Έχει υπάρξει υποψήφια βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία στην εκλογική περιφέρεια Α΄ Θεσσαλονίκης.

Η ίδια μας μιλά για τη θέση της γυναίκας στον ανδροκρατούμενο πολιτικό στίβο.

«Εν έτει 2021, οι γυναίκες έχουν αποκρυσταλλώσει πολλά κεκτημένα τους μέσω σωρείας αλλαγών, τόσο σε επίπεδο αναγνωρισμένων δικαιωμάτων τους με την ψήφιση πολυποίκιλων νομοθεσιών όσο και σε επίπεδο κουλτούρας και πολιτισμού των κρατών. Τρανό παράδειγμα στη χώρα μας είναι το οικογενειακό δίκαιο το οποίο αναγνωρίζει a priori την υπεροχή της γυναίκας έναντι του άνδρα, αν σκεφτεί κανείς ότι στην περίπτωση διαζυγίου, στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, την επιμέλεια των τέκνων λαμβάνει η μητέρα και όχι ο πατέρας.

Εν προκειμένω, σχετικά με τον πολιτικό στίβο, η σύγχρονη Ελληνίδα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από το σύγχρονο Έλληνα. Οι γυναίκες της εποχής μας είναι εξαιρετικά μορφωμένες, είναι φιλόδοξες, εργάζονται και πολλές από αυτές διαθέτουν τη δική τους οικογένεια. Ωστόσο, σωστά επισημαίνεται ότι ειδικά στην πολιτική, η υπεροχή των ανδρών είναι εμφανής.

Αρχικά, ας αναγνωρίσουμε τη δυνατότητα του άνδρα να ανταπεξέλθει ευκολότερα σε απαιτητικά επαγγέλματα. Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό; Ας πάρουμε, για παράδειγμα, το θεσμό της οικογένειας. Από τη στιγμή που θα γεννηθεί ένα παιδί και, σίγουρα, για το πρώτο έτος ζωής του είναι αναγκαία η παρουσία της γυναίκας-μητέρας στην καθημερινότητά του. Οι λόγοι είναι αυτονόητοι: μόνο η γυναίκα μπορεί να θηλάσει, η μητέρα είναι αυτή που αναζητείται από το βρέφος και η μητέρα είναι το πρώτο πρόσωπο στη ζωή ενός ανθρώπου με το οποίο θα αναπτυχθεί η πρώτη του σχέση μέσω της οποίας θα αποκωδικοποιηθεί σταδιακά ο κόσμος γύρω του.

Εντούτοις, γι’ αυτό το πρώτο έτος ζωής του βρέφους, η γυναίκα είναι αναγκασμένη να παγώσει οποιαδήποτε άλλη πρόοδο και εξέλιξη σε οποιονδήποτε άλλο τομέα της ζωής της, έστω να επιβραδύνει αισθητά το ρυθμό αυτής. Για τον άντρα, όμως, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ο άνδρας φύσει και θέσει έχει εξασφαλισμένη πιο σταθερή την πορεία σε κάθε τομέα της ζωής του και αυτός είναι ο πρώτος λόγος που τον καθιστά κυρίαρχο στα πιο απαιτητικά και πιο υψηλόμισθα ή υψηλόβαθμα επαγγέλματα.

Ένας δεύτερος λόγος, εξαιτίας του οποίου ο άνδρας υπερισχύει στα απαιτητικά επαγγέλματα, όπως αυτό του πολιτικού, είναι η δύναμη επιβολής του απέναντι στη γυναίκα αλλά και αυτό κάθε αυτό το αρχέγονο ένστικτο αναζήτησης τροφής το οποίο μετεξελίχθηκε σε ένστικτο αναζήτησης εργασίας, ευκαιριών ανέλιξης, ενδεχομένως κοινωνικής αναγνώρισης κ.λπ.

Τέλος, και σε συνδυασμό με τα ανωτέρω, ένας τρίτος λόγος είναι το σύστημα υποστήριξης που διαθέτει ο άνδρας, το οποίο υπερτερεί αυτού της γυναίκας. Ο άνδρας από τη στιγμή που θα γεννηθεί προορίζεται να γίνει ο επόμενος επιτυχημένος επαγγελματίας και οικογενειάρχης. Λαμβάνει,

αδιαπραγμάτευτα, εκπαίδευση, σε ό,τι αφορά τις γνώσεις και όχι σε ό,τι αφορά τις ανάγκες ενός σπιτιού, π.χ. μαγείρεμα, πλύσιμο, καθάρισμα, προορίζεται να εργαστεί και να φτιάξει τη δική του οικογένεια επιλέγοντας μια γυναίκα ικανή, κυρίως στο να φροντίσει ένα σπιτικό και να μεγαλώσει σωστά τα παιδιά τους.

Συνεπώς, για όλους τους ανωτέρω λόγους επαγγελματικά πεδία, όπως αυτό της πολιτικής είναι ανδροκρατούμενα. Θα συνεχίσουν, όμως, να είναι έτσι; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι στο χέρι των γυναικών, σε μας. Αφενός με το να διεκδικούμε περισσότερο τις ευκαιρίες που διεκδικούν οι άνδρες και αφετέρου με το να επιτρέψουμε στους άνδρες να «ανακατευτούν» σε πεδία γυναικοκρατούμενα, διότι, αυτό άλλωστε, είναι η ισότητα.

Η συμβολή, λοιπόν, της γυναίκας στην πολιτική είναι άκρως απαραίτητη και θετική μόνο εφόσον η ίδια της απεκδυθεί τις λανθασμένες «ταμπέλες» που τις φορέθηκαν, όπως ότι είναι το αδύναμο φύλο, όπως ότι πρέπει να ανέχεται σεξιστικές συμπεριφορές και σχόλια, όπως να υποχωρεί σε μια διαφωνία με το αντίθετο φύλο ή να μην εισακούεται. Μόνο εάν η ίδια της αποκτήσει την πεποίθηση ότι δεν υστερεί λόγω του φύλου της από έναν άνδρα θα μπορέσει να βελτιώσει το πεδίο της πολιτικής και να την μετεξελίξει, να την αναβαθμίσει. Η συμμετοχή της γυναίκας σε αυτό το επαγγελματικό πεδίο μπορεί να του προσδώσει μεγαλύτερη ενσυναίσθηση, θεώρηση, δηλαδή, της κοινωνίας από μια πιο ανθρώπινη σκοπιά, ενισχύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο το κοινωνικό κράτος, μια πτυχή του που στις μέρες μας έχει αποδυναμωθεί αισθητά.

Δυστυχώς, επί του παρόντος, η γυναικεία παρουσία στην πολιτική βασίζεται πάνω στην αρχή της μετριοκρατίας και αυτή είναι μια επιεικής ανάγνωση της πολιτικής πραγματικότητας. Οι γυναίκες πολιτικοί δεν λαμβάνουν σχεδόν καμία πρωτοβουλία που να ωφελήσει την κοινωνία, συμπλέουν με το «κομματικό ρεύμα» που ρυθμίζει ο προνομιούχος αρχηγός, όχι μόνο μην εκφράζοντας καμία αντίρρηση, αλλά κυρίως μη έχοντας καμία συμμετοχή στη λήψη τον εκάστοτε αποφάσεων.

Αυτό που ενδιαφέρει είναι η καλλιέργεια μιας ευπαρουσίαστης και προσεγμένης εξωτερικής εικόνας, χωρίς ουσιαστικό πολιτικό λόγο και δράση».

Η Χριστιάνα Μητσικούδη είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Παρά το γεγονός πως αντιμετωπίζει κινητική αναπηρία, «κυνήγησε» το όνειρό της σπούδασε και κατάφερε να σταδιοδρομήσει λαμπρά στον χώρο της Δημοσιογραφίας. Η ίδια μιλά για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε ως γυναίκα, ενώ δίνει και το δικό της μήνυμα με αφορμή το κίνημα #metoo.

Προς όλες τις γυναίκες - ΑμεΑ και μη - θα ήθελα να πω ότι σε καμία περίπτωση δεν αφήνουμε τον θύτη ατιμώρητο, πρέπει να βρούμε την δύναμη να τον νικήσουμε. Μιλάμε, “φωτογραφίζουμε” τον θύτη , απευθυνόμαστε στο νόμο, αλλά δεν κάνουμε κιτρινισμό. Μιλάμε με αξιοπρέπεια για ό,τι μας έχει πληγώσει, σεβόμενοι όμως και το οικογενειακό περιβάλλον αυτών, το οποίο θα στιγματιστεί. Είναι όμως δικαίωμα και υποχρέωσή μας να μιλάμε. Είμαι υπέρ του κινήματος #metoo, ώστε το θύμα να μην το ξαναανεχτεί και ο θύτης να μην θέλει να το ξανακάνει. Ο θύτης θα πρέπει να μάθει ότι τον άνθρωπο τον κερδίζεις με την καρδιά και όχι λόγω του φύλου ή της θέσης.

Ο χώρος της δημοσιογραφίας, ιδιαίτερα τα προηγούμενα χρόνια ήταν ένας ανδροκατούμενος χώρος και ειδικά για μια γυναίκα με αναπηρία είναι πιο σκληρός. Δεν πρέπει όμως να τα παρατήσεις. Στην σημερινή εποχή βοηθάει πολύ και το διαδίκτυο, καθώς η πρόσβαση για σπουδές και δουλειές είναι πιο εύκολη! Πόσω μάλλον για άτομα με κάποιου είδους αναπηρία»