Η ιστορία μιας απρόσμενης συνάντησης…

Η Χριστίνα. Δεν μιλάει καθαρά, δεν έχει ειρμό, το μυαλό της σουρωτήρι, αδειάζει και γεμίζει, θυμάται και ξεχνάει, διάτρητη ζωή, τρύπιο φόρεμα, στα άλουστα μαλλιά της μια φινετσάτη στέκα, έτσι για το ονόρε και την φιλαρέσκεια. Η Χριστίνα. Με τσακισμένες τις φωνητικές χορδές (κάτι πήγε λάθος στο χειρουργείο ή μήπως φταίει η μάνα της γι’ αυτό;), με πρησμένα τα πόδια, τα δόντια κατεστραμμένα, βλέμμα θυμωμένου κοριτσιού και δαρμένου ζώου που γλείφει τις πληγές του.

Η Χριστίνα, σαν τραγούδι του Άκη Πάνου, τα θυμάται όλα χωρίς να τα εξηγεί, διαολεμένη όρεξη για κουβέντα, σκοντάφτουν οι λέξεις στο στόμα της, η γλώσσα της ξεραίνεται, μασάει τα σύμφωνα, πετάγεται από το ένα θέμα στο άλλο, ασταμάτητο μπλα μπλα, η σκέψη της, ρημαγμένο σπίτι κι άρρωστος κήπος, σκάει κανά λουλούδι που και που, το κόβει και το κεντάει στο φουστάνι της. 

Τα αδέλφια της, την έδιωξαν από το σπίτι, η μαμά, της έφτιαχνε κάποτε αυγόφετες για πρωινό, τώρα ψάχνει για φαγητό στα σκουπίδια, μια Ελένη την έλουζε κάθε μέρα, ένα κομμάτι γυαλί της έσκισε τον μηρό, τα σπίτια της σε Χαλκιδική, Καλαμαριά και Άνω Πόλη, το όνειρο της να γίνει γιατρός ή σχεδιάστρια μόδας;

Η Χριστίνα μιλάει πολλές γλώσσες, κοιμάται στο δρόμο, ζητιανεύει τσιγάρα, σέρνει τις παντόφλες της στα πεζοδρόμια, κάποια στιγμή αισθάνεται εμπιστοσύνη, με πλησιάζει και μου ψιθυρίζει κάτι στ’ αυτί, ακατάληπτο μουρμουρητό σαν ήχος από πηγάδι, τη ρωτάμε πώς θα πει «καλημέρα» στα ρωσικά, γελάει και μεταμορφώνεται για δευτερόλεπτα, σ’ αυτό που ονειρεύεται συχνά, ανάσκελα στα παγκάκια του λιμανιού, μετρώντας πεφταστέρια, ακούγοντας τον παφλασμό του Θερμαϊκού, σαν τραγούδι των Social Waste. 

«Τι μου φωνάζεις όταν χάνεσαι στα δίχτυα της σιωπής/ και τι είναι αυτό που βγαίνει αχνά στους παιδικούς σου λυγμούς/ γιατί χωλαίνεις και γελάς στα μονοπάτια της ντροπής/ ποιοί να `ναι αυτοί που έχουν γεμίσει το μυαλό σου με φραγμούς/ Πού πας και χάνεσαι τις νύχτες που ανταριάζεσαι/ έρχεσαι εδώ ή απλά γυρνάς σε ξεχασμένους κόσμους/ σου `φτιαξα αυτό εδώ το τραγούδι να μοιράζεσαι/ με τους καινούριους τους αδιάβατους σου δρόμους».

Η Χριστίνα ήταν μια απρόσμενη συνάντηση, στο λιμάνι, στο πλαίσιο του μαθήματος «Τεχνικές Συνέντευξης», χθες κάναμε το τελευταίο μας μάθημα. Έξω κι όχι στην αίθουσα! Καλό καλοκαίρι παιδιά!