Αναπηρίες: Σεβασμός, δίκαια και δικαιώματα

Κείμενο: Παναγιώτα Απέργη, σπουδάστρια Δημοσιογραφίας ΙΕΚ ΔΕΛΤΑ 360

Οι άνθρωποι με αναπηρίες δεν είναι ασθενείς. Δεν είναι κάτι το «εξώκοσμο». Είναι παιδιά, νέοι, ενήλικες με δικαιώματα στην αγάπη, στη φιλία, στην εκπαίδευση, στην ισότιμη συμμετοχή στην κοινωνία, στην απασχόληση, στη ζωή.

Παρόλα αυτά, καθημερινά, τα άτομα με αναπηρίες είναι αναγκασμένα να αντιμετωπίζουν μια σειρά από δυσκολίες, οι οποίες, σε άλλες χώρες, θα ήταν ανύπαρκτες, με χαρακτηριστικότερα, ίσως, παραδείγματα την προσβασιμότητά τους στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αλλά και στην ελεύθερη και ανεμπόδιστη διακίνησή τους στους δρόμους των πόλεων.

Οι ράμπες των αναπήρων στα πεζοδρόμια είναι ελάχιστες, οι θέσεις στάθμευσης για ΑμεΑ είναι μονίμως κατειλημμένες από πάσης φύσεως οχήματα, η κρατική στήριξη είναι πενιχρή, οι διακρίσεις στο εργασιακό περιβάλλον είναι ποικίλες και η αδυναμία ένταξης των παιδιών στη σχολική εκπαίδευση εξακολουθούν να θέτουν το καίριο ερώτημα: τελικά πόσο έχουμε μάθει να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα;

Η…«αναπηρία» των Μ.Μ.Ε.

Για την ελληνική κοινωνία η διαφορετικότητα, όποια κι αν ήταν αυτή, υπήρξε ανέκαθεν ένα θέμα ταμπού. Ιδιαίτερα, όσον αφορά την αναπηρία, ακόμη και τα Μ.Μ.Ε. αποφεύγουν αρκετές φορές την προβολή τους ή ακόμη και αν την προβάλλουν, το κάνουν με τέτοιο τρόπο ώστε να φαντάζει ξένο, αλλόκοτο και δακτυλοδεικτούμενο.

Οι εκπομπές αλλά και οι ενημερωτικοί – ειδησεογραφικοί ιστότοποι δεν συνηθίζουν την ενασχόληση με θέματα που αφορούν τους ανθρώπους που εμφανίζουν σωματικές ή νοητικές αναπηρίες, στερώντας τους έτσι το δικαίωμα στην ενημέρωση για θέματα που αφορούν την υγεία τους και για βασικά δικαιώματα, που όλοι οι πολίτες απολαμβάνουν.

«Η αναπηρία στην Ελλάδα δεν πουλάει και τα media δεν εισάγουν τέτοιες εκπομπές στο πρόγραμμά τους. Η Εγνατία Τηλεόραση, ωστόσο, ήταν πρωτοπόρα», δηλώνει η Χριστιάνα Μητσικούδη, δημοσιογράφος και συγγραφέας βιβλίων για μικρούς και μεγάλους, σχολιάζοντας την προβολή θεμάτων για τα άτομα με αναπηρίες και ενθυμούμενη την εκπομπή της «Ριζική Ματιά», που προβαλλόταν για χρόνια μέσω της «Εγνατία Τηλεόραση».

«Πραγματικά είναι πολύ σημαντικό αυτοί που ασχολούνται με τέτοια θέματα να γνωρίζουν ουσιαστικά πώς μπορούν να βοηθήσουν τα άτομα με αναπηρία. Γονικές έρευνες, νόμους, πράγματα που αφορούν πάρα πολλούς ανθρώπους, ακόμη και ανθρώπους που δεν περίμεναν πως θα τους αφορούν», συνεχίζει η κ.Μητσικούδη, επιθυμώντας, έτσι, να αναδείξει το χρέος της δημοσιογραφίας στην ενημέρωση όλων των πολιτών.

Per aspera ad astra (Από τις κακουχίες στα αστέρια)

H αναπηρία δεν πρέπει να είναι ανασταλτικός παράγοντας για κανένα άτομο. Δεν πρέπει να πάψει να ονειρεύεται, να ελπίζει και εν τέλει να πραγματοποιεί τα όνειρά του.

Σύμφωνα με ψυχολόγους, ένα μικρό παιδί που αντιμετωπίζει οποιαδήποτε μορφής αναπηρία πρέπει, από μικρή ηλικία, να μάθει ότι το πρόβλημά του δεν πρέπει να του ανακόψει τα όνειρά του, ιδιαίτερα, όταν η οικογένειά του και τα άτομα που έχει δίπλα του, του παρέχουν άπλετη στήριξη και του ενισχύουν τη θέληση για ζωή.

«Είναι μύθος το ότι ένας ανάπηρος άνθρωπος δεν είναι παραγωγικός και καταναλωτικός. Θέλω να καταλάβει έστω και μια οικογένεια που έχει ένα άτομο με αναπηρία, ότι η κινητική αναπηρία μπορεί να είναι πρόβλημα, αλλά δεν σημαίνει ότι σταματάει η ζωή εκεί πέρα. Προχωράμε, συνεχίζουμε δυναμικά, βλέπουμε τις δυνατότητές μας, τις καλλιεργούμε και κάνουμε αυτό που θέλουμε με λίγο διαφορετικό τρόπο» σημειώνει η κ. Μητσικούδη περνώντας, έτσι, το δικό της πιστεύω απέναντι στις δυνατότητες αλλά και τις επιθυμίες που έχει το κάθε άτομο.

Φωτεινή απόδειξη της κοσμοθεωρίας της είναι άλλωστε και η δική της ζωή, αφού έχει καταφέρει να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα. Να ασχοληθεί με

τη δημοσιογραφία και να «εκπαιδεύσει» το κοινό, αναγνωστικό και μη, μέσω των εκπομπών της αλλά και της ιστοσελίδας της, Time For Good News.

Η παιδεία – σύμμαχος της αποδοχής και της ειλικρινούς αγάπης

Yπάρχουν παντού άνθρωποι που διαφέρουν από άλλους, άλλοτε ως προς τη γλώσσα και την καταγωγή, άλλοτε ως προς το χρώμα κι άλλοτε ως προς τα σωματικά ή νοητικά χαρακτηριστικά. Οι διαφορές δεν κάνουν κανένα χειρότερο ή καλύτερο από τον άλλον, τον κάνουν απλά μοναδικό!

Κλειδί στην αποδοχή και τον σεβασμό της αναπηρίας είναι η παιδεία, η οποία ξεκινάει από πολύ μικρή ηλικία και προέρχεται από τους γονείς. «Η παιδεία είναι πολύ σημαντική για εμένα. Γι αυτό και πρέπει να υπάρχουν εκπομπές που αφορούν την αναπηρία. Η αναπηρία είναι γύρω μας, είναι δίπλα, ναι, υπάρχει και πρέπει να την αποδέχονται όλοι και να βοηθάνε όπως μπορούνε. Όχι με την έννοια του οίκτου, αλλά της αλληλεπίδρασης και της ειλικρινούς αγάπης. Εμένα με τρομάζει το ότι οι μεγάλοι έχουν μάθει στα παιδιά τη βία, το bullying » σημειώνει η Χριστιάνα Μητσικούδη, θεωρώντας πως η παιδεία μπορεί να γίνει σύμμαχος στην αποδοχή της διαφορετικότητας.

Γι’ αυτόν τον λόγο, άλλωστε, επεδίωξε και τη συγγραφή των δυο παιδικών παραμυθιών (Το θαύμα των σκύλων και Τσακισμένα φτερουγίσματα). «Το βιβλίο μπορεί να σε ταξιδεύσει. Και είναι μια προίκα που σου μένει. Θα ήθελα να το έχει κανείς στο ντουλάπι του, να ανατρέχει εκεί, να παίρνει δύναμη από εκεί και γιατί όχι, να καλυτερέψει και την ίδια την κοινωνία».

Ενώνοντας τις φωνές!

«Είμαι της άποψης πως ο άνθρωπος με αναπηρία πρέπει να είναι ενεργός, να απαιτεί πράγματα από την κοινωνία. Πρέπει να δηλώνει πως είναι ενεργός και είμαι εδώ για να βοηθήσω, αλλιώς η κοινωνία δεν θα τον εντάξει στους κόλπους της. Πρέπει να προετοιμάσουμε το έδαφος για τους ανθρώπους με αναπηρία, για να βγουν ακόμη πιο δυνατοί» είναι το μήνυμα της Χριστιάνας Μητσικούδη απέναντι στο διαρκή αγώνα των ατόμων με αναπηρία, για να διεκδικούν ίσες ευκαιρίες, όπως, άλλωστε, δικαιούνται.

Δυστυχώς, η κρατική μέριμνα για τους ανθρώπους με αναπηρίες είναι πενιχρή, με αποτέλεσμα η ιδιωτική πρωτοβουλία ορισμένων ατόμων να είναι ο μοναδικός αρωγός στον αγώνα για την ενημέρωση και τη διευκόλυνση της καθημερινότητάς τους.

«Αμαρυσία Εστία», «Ηλιαχτίδα», «Φλόγα» και «Άγιος Δημήτριος» είναι μερικοί μόνοι φορείς, πανελλαδικά, ιδιωτικής πρωτοβουλίας, οι οποίοι προσφέρουν ακατάπαυστα ψυχολογική και εκπαιδευτική στήριξη σε παιδιά με αναπηρίες.

Μόνο, εάν όλοι προσπαθήσουν να ενώσουν τις δυνάμεις και τις φωνές τους για την ενημέρωση και την εξάλειψη των στερεοτύπων, θα αρθούν οι κοινωνικοί αποκλεισμοί, ώστε να μπορέσουν τα άτομα με αναπηρία να αγωνίζονται ενάντια στο ρατσισμό, στις διακρίσεις, στο στιγματισμό και στον περιορισμό των δικαιωμάτων τους.