Η ζωή μέσα από ένα φινιστρίνι!

Επιμέλεια: Έλσα Αγοραστού, Καθηγήτρια Τομέα ΜΜΕ & Ήχου

Οι σπουδαστές Δημοσιογραφίας του ΙΕΚ ΔΕΛΤΑ 360 Θεσσαλονίκης παρακολούθησαν με προσήλωση και ενθουσιασμό την παράσταση "Το Φινιστρίνι", σε μία ακόμα ενέργεια με στόχο την περαιτέρω εκπαίδευσή τους!

Φόβος! Ένα συναίσθημα τόσο έντονο και τόσο ριζοσπαστικό ταυτόχρονα! Τελικά ο φόβος μας προστατεύει από τον κίνδυνο ή μας αποτρέπει από τη δοκιμή του αγνώστου; Και πόσο τελικά μπορεί να μας κοστίσει ο φόβος; Ποιο τίμημα θα κληθούμε να πληρώσουμε επειδή κλειδωθήκαμε μέσα σε ένα νοερό κλουβί, με την δικαιολογία πως φοβόμαστε; 

Η παράσταση "Το Φινιστρίνι" και η συγκλονιστική ερμηνεία του Αντίνοου Αλμπάνη μας φέρνει μπροστά στο πιο τρομακτικό θέαμα: To είδωλό μας! Ένας μονόλογος -  ωδή στον ανθρώπινο νου και την πολύπλοκη ψυχοσύνθεση, που φέρνει τον κάθε θεατή αντιμέτωπο με τον ίδιο του τον εαυτό! Με τις φοβίες του, τα στερεότυπα που κουβαλά, τις ανούσιες σκέψεις του, την άρνησή του για επικοινωνία, τον εγωκεντρισμό του, την επιλεκτική του μνήμη και την ανάγκη του για επιβεβαίωση! Για περίπου 70 λεπτά ο θεατής μένει ακίνητος, ακολουθώντας τις σκέψεις του πρωταγωνιστή, οι οποίες μετατρέπονται σε δικές του σκέψεις! Και όσο βαθαίνει η εσωτερική αναζήτηση του ηθοποιού, τόσο περισσότερο ανοίγει το φινιστρίνι της ψυχής του θεατή!

Ο κάθε θεατής γίνεται νοερά ο πρωταγωνιστής! Ξαφνικά βλέπει το δικό του πρόσωπο στη σκηνή! Αρχικά τρομάζει! Στιγμιαία όμως αποφασίζει να συνεχίσει αυτό το περίεργο παιχνίδι! Αφήνει τον εαυτό του να παρασυρθεί από τις αλλεπάλληλες σκέψεις που τον πλημμυρίζουν, κατευθύνοντάς τον στον πυθμένα του μυαλού του. Εκεί, στις πρώτες σκέψεις που αποτυπώθηκαν στα εγκεφαλικά του κύτταρα! Που δεν ήταν άλλες, από όμορφες σκέψεις και ατέρμονα όνειρα, που έκανε σε εκείνη την αθώα παιδική ηλικία! Τι απέγιναν εκείνες οι όμορφες εικόνες; Πού εξανεμίστηκε η θετική αύρα του ιδίου και των γύρω του; Γιατί πρεπει να "σκάψει" τόσο βαθιά για να βρει τα όνειρά του; Ο θεατής της παράστασης βαδίζει σε ένα μονοπάτι, που μέχρι τώρα έμοιαζε τόσο ξένο, τόσο μακρινό. Στο μονοπάτι της αλήθειας! Μιας αλήθειας που αρνούνταν να δει! Μια αλήθεια που είχε πείσει τον εαυτό του πως δεν υπήρχε, με την μέθοδο της επιλεκτικής μνήμης! Τα λόγια του ηθοποιού "σκίζουν" το μυαλό του εκάστοτε θεατή! Ο τελευταίος αρχίζει και τρέμει. Ήρθε η ώρα που φοβόταν τόσο πολύ! Μάταια έκλεισε όλα τα παράθυρα της ψυχής του στα συναισθήματα! Ήρθαν! Και είναι ένα παλιρροιακό κύμα, που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του. 

Το έργο φτάνει στην κορύφωσή του και ο θεατής έχει ταυτιστεί πλήρως με τον ηθοποιό πάνω στη σκηνή! Οι σκέψεις τους, οι αισθήσεις τους, οι προσμονές τους είναι πανομοιότυπες. Ο θεατής αγωνιά για το πώς θα εξελιχθεί η σκέψη του ηθοποιού, γιατί στην πραγματικότητα αγωνιά ποια θα είναι η τελική διαπίστωση για τον ίδιο του τον εαυτό. Και τώρα φοβάται περισσότερο από ποτέ! Μην καταλάβουν οι γύρω του, αυτό που ο ίδιος αχνοβλέπει: Ο άλλοτε μικρός του φόβος - για ήσσονος σημασίας ζητήματα - έχει μετατραπεί σε έναν γίγαντα που τον κρατά δεμένο δίπλα του. Τώρα συνειδητοποιεί πως απλώς συμβιβάστηκε με το φόβο του και δεν προσπάθησε ποτέ να απαγκιστρωθεί από αυτόν. Και χρόνο με τον χρόνο ο φόβος έγινε η συντροφιά του και δίχως να το καταλάβει τον κυρίευσε τόσο που... Που δεν έζησε! Δεν προσπάθησε ούτε στο ελάχιστο να υλοποιήσει τα παιδικά του όνειρα. Ξεγελούσε τον εαυτό του πως είναι ικανοποιημένος με εκείνη την αδιάφορη δουλίτσα, που του προσέφερε τα προς το ζειν. Έπειθε τον εαυτό του πως η ερωτική του σχέση είναι ιδανική, την ίδια στιγμή που αισθανόταν ανία. Προσπαθεί να δραπετεύσει! Να βρει τη δύναμη έστω και τώρα να ζήσει. Μπορεί άραγε; Πόσο εύκολη είναι μία ολική ανατροπή στην καθημερινότητα;

Και τότε έρχεται - σαν από μηχανής θεός -  η υπόκλιση του ηθοποιού! Στην προκειμένη περίπτωση του ταλαντούχου Αντίνοου Αλμπάνη! Έρχεται η εξιλέωσή του! Η αυλαία κλείνει και ο θεατής περπατά προς την έξοδο. Αισθάνεται ακόμα πως οι κινήσεις του είναι μηχανικές. Πως βρίσκεται στο λύθαργο των σκέψεων. Μα πόσο τελικά με επηρέασε αυτή η παράσταση; Είναι δυνατόν; αναρωτιέται. Και τότε βγαίνει έξω. Το γλυκό αεράκι που έρχεται στο πρόσωπό του τον ξυπνά από τις βαθιές σκέψεις και καθώς προχωρά σκέφτεται: Εγώ έχω χρόνο! Έστω και τώρα θα παλέψω για τα όνειρά μου! Καλύτερα να αποτύχω παρά να συμβιβαστώ φοβούμενος την αποτυχία! Δεν θα βλέπω τη ζωή μου να φεύγει μέσα από ένα φινιστρίνι, αλλά θα τη διανύω κοιτάζοντάς την κατάματα!

Η παράσταση "Το Φινιστρίνι" συγκλονίζει και συγκινεί και ο Αντίνοος Αλπάνης αποδεικνύει περίτρανα πως είναι ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του. Πάθος και ενέργεια που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή!