Να βάλω την εικόνα του Hopper

Γράφει ο Αντρέας Χρονάκης, καθηγητής του ΙΕΚ ΔΕΛΤΑ 360

Παράξενο έτσι να βρισκόμαστε σπίτι και μάλιστα υποχρεωτικά. Άλλο από επιλογή και διάθεση και άλλο από υποχρέωση.

Και συνήθως όταν κάνουμε κάτι από υποχρέωση ή εξαιτίας απαγόρευσης, αντιδρούμε μέσα μας και γίνεται έτσι πιο έντονη η ενόχληση.

Όπως για παράδειγμα όταν μας απαγορεύουν το φαγητό, τότε ονειρευόμαστε τα νοστιμότερα φαγητά, λες και δεν τα χουμε φάει ποτέ.

Είναι μια ευκαιρία όμως αυτός ο προσωρινός εγκλεισμός στο σπίτι – έστω και υποχρεωτικός – να μας κάνει όλους να ξεκινήσουμε να ονειρευόμαστε όλο και πιο πολύ για το μετά. 

Να εκτιμήσουμε την ιδέα του καφέ με τους φίλους μας και αγαπημένα μας πρόσωπα, που μέχρι τώρα την είχαμε ως αυτονόητη και τσουπ πλέον δεν είναι. 

Να εκτιμήσουμε τα απλά και όμορφα στην καθημερινότητά μας και ίσως για κάποιους από εμάς να ανακαλύψουμε στιγμές και μέρη του σπιτιού μας που μέχρι τώρα μπορεί να φάνταζαν ή να ήταν βαρετά και τώρα να έγιναν οι γωνιές μας, όπου βρίσκουμε ηρεμία και τον εαυτό μας . 

Αλλά ακόμα και η καθημερινή τριβή με τους γονείς να μας βοήθησε να τους μάθουμε καλύτερα κι εκείνοι εμάς (αν δεν έχουμε ακόμα αλληλοσκοτωθεί…χεχε).

Αν και με εγκλεισμό να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε για το μετά. Να ονειρευόμαστε την αντάμωση με όσους αγαπάμε, να ονειρευτούμε πως θα περάσουμε όμορφα και να χουμε να προσμένουμε.. 

Μεγάλο όπλο αυτό για τον ιό και για κάθε «ιό» που μπορεί να μας πηγαίνει πίσω φαινομενικά τη ζωή. Τα όνειρα και η προσμονή να τα υλοποιήσουμε!

Να ονειρευόμαστε το μετά λοιπόν και να το προσμένουμε! 

Και ήδη με αυτή την περιπέτεια, θα χουμε καταλάβει τι σημαίνει να γιορτάζουμε κάθε στιγμή. 

Να γιορτάζουμε καθημερινά και να γλεντάμε τη ζωή και τους εαυτούς μας.