Άρτος και...Netflix

Eπιμέλεια: Παναγιώτης Καραφουλίδης, chef - Υπεύθυνος Τομέα Γαστρονομίας ΔΕΛΤΑ 360 Θεσσαλονίκης

Όταν άρχισα να σκέφτομαι ποια θα είναι η θεματολογία του άρθρου, μου ήρθαν διάφορες σκέψεις... Για την ελληνική γαστρονομία από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, ως και τα κλασικά “tips” που όλοι θέλουν να διαβάζουν, για να μπορέσουν είτε να βελτιώσουν τις τεχνικές τους ή να καυχηθούν στην παρέα τους για κάτι καινούργιο που μάθανε! Στο τέλος όμως στάθηκε η σκέψη μου στην δύναμη μιας νέας μορφής διασκέδασης: Tην ψηφιακή πλατφόρμα του Netflix (υπάρχουν και άλλες αντίστοιχες πλατφόρμες στον υπόλοιπο κόσμο). Μια πλατφόρμα που μπορείς να δεις ανά πάσα στιγμή κάθε είδος ταινιών, ντοκιμαντέρ και σειρών που μπορείς να φανταστείς!

Αυτό που με έκανε να κολλήσω στο Netflix (όπως και πολλούς άλλους), είναι οι σειρές και τα ντοκιμαντέρ που αφορούν το φαγητό, τα κρασιά και φυσικά… τα ταξίδια. Σε αυτό το άρθρο όμως θα σταθώ να πω για τα μηνύματα, τα συναισθήματα, όπως επίσης και την έμπνευση που μπορεί να νιώσει κανείς μέσα από βιογραφίες σπουδαίων chef, όπως το Chef’s Table, το Theatre of life, το Street food, και το Hyper hardboiled gourmet report, κ.α.

H σειρά Chef’s Table, έχει σαν κεντρική ιδέα την πορεία της επαγγελματικής αλλά και προσωπικής ζωής ενός chef, από το ξεκίνημα του, την αποτυχία του, μέχρι την αναγνώριση και την επιτυχία του. Δείχνει λίγο πολύ σε όλους τους πρωταγωνιστές, πόσο μεγάλες προσπάθειες, άλλα και αγώνες, χρειάστηκαν για να πετύχουν στον χώρο της υψηλής γαστρονομίας ,όπως επίσης να νικήσουν και τους εσωτερικούς τους δαίμονες (όντας το πιο δύσκολο από όλα).

Η εκπομπή όμως που με προβλημάτισε περισσότερο από όλες, είναι το Hyper hardboiled gourmet report! Μια εκπομπή που έχει μια ωμή προσέγγιση στην πραγματικότητα της ζωής του ανθρώπου σε σχέση με το φαγητό, όταν αυτό δεν είναι δεδομένο. Από τον αγώνα για καθημερινή αναζήτηση τροφής μέσω κλεψιάς ή παράνομου έρωτα σε ένα κράτος, όπως την Λιβερία που προσπαθεί να συνέλθει από εμφυλίους, αλλά και από έναν θανατηφόρο ιό, τον Εμπόλα, μέχρι τα πλουσιοπάροχα τραπέζια της Ταϊβανέζικης μαφίας. Και όπως σημειώνεται στην περιγραφή της σειράς: Ζούμε για να τρώμε! Για ανθρώπους ανά τον κόσμο που βρίσκονται σε επισφαλείς καταστάσεις, όπου και το φαγητό είναι επισφαλές, επικίνδυνο, αλλά και απαραίτητο…

Αυτό που μου έκανε εντύπωση από όλα, είναι το πόσο λεπτή είναι η γραμμή  ανέμεσα σε επιτυχία και αποτυχία… Μια γραμμή που χρειάζεται να την αντιμετωπίζεις συνεχώς, χωρίς να θεωρείς τίποτα δεδομένο. Αυτό είναι και το μήνυμα που θέλουμε μαζί με τους συναδέλφους Chef να περνάμε στους εκπαιδευόμενούς μας, κάθε μέρα μέσα στα εργαστήρια. Τα πιο σημαντικά "όπλα" ενός μάγειρα ή chef  - πείτε το όπως θέλετε - είναι ο χαρακτήρας! Η δίψα για συνεχής μάθηση και ο σεβασμός στους συναδέλφους, τους πελάτες και φυσικά στον εαυτό μας (θα μπορούσαμε να τα πούμε και αντίστροφα…).

Κλείνοντας, θέλω να τονίσω ότι δεν θεωρώ, πως αυτές οι εκπομπές θα πρέπει να είναι απαραίτητα , τα πρότυπα για την ζωή μας… Αλλά στο τέλος αναρωτιέμαι: Και αυτά που δείχνουν, την ζωή δεν αποτυπώνουν; Απλά λέω…

Until the next…